Voor mijn gevoel is dat het laatste wat ik ben. Ik fladder in mijn gedachten en in mijn doen en laten van de ene naar de andere kant en ben flexibel om me snel aan te passen en mee te gaan in de stroom waar in ik mij bevind.
Of dat echt zo is, is nog maar de vraag. Ik zoek altijd onbewust mensen uit die, naar mijn inzicht af en toe star in hun hoofd zijn, wat dan tot een conflict leidt. Ik doe iets zoals ik het gewoon altijd doe en voor hun ga ik een één of andere grens over. Zij worden boos, ik begrijp niet wat er aan de hand is, zij nog bozer en er is een conflict.
Het conflict moet natuurlijk weer worden bijgelegd. Daar ben ik heel star in. Ruzie is vervelend, is om uit te praten, maak je dezelfde dag nog goed ( je gaat niet met een rot gevoel naar bed) en kost te veel negatieve energie. Er was toch niet echt wat aan de hand? Kom, we maken het weer goed, zo snel mogelijk en we gaan op de vrolijke, gezellige manier verder. Ik kan dan iemand echt niet de ruimte geven om even bij te komen, even tot bezinning te komen even afstand te mogen nemen het moet gewoon op gelost worden. Ik moet me weer goed voelen. En? Waar ik dan vanuit ga zij, voelen zich dan ook weer goed. De vraag is natuurlijk is of dat laatste waar. Misschien hebben ze gewoon wat meer tijd nodig. Even de rust en of afstand nodig. Ik weet als geen ander dat tijd veel dingen kan oplossen of loslaten. Bij dit soort kleine huiselijke conflicten ben ik star. Je lost het op en wel nu meteen.
Bij grotere beslissingen kan ik gelukkig soms wel dingen eerst even overdenken. Voelen wat ik wil en wat goed voor me is. Zoals het bij mijn project “De Mondkapjes”. Het is een mooi project er hebben ongelofelijk veel mensen aan mee gewerkt, het is super snel van de grond gekomen en we hebben een mooi resultaat bereikt. Ik denk echt dat we die 1500 ongeveer gaan halen. Daarnaast zijn er ook nog ongeveer 1200 schorten gemaakt.
Toch voel ik dat het tijd wordt om het te gaan afronden. Mijzelf terug te trekken. De tijd voelen en nemen hoe ik straks zelf verder ga in onze nieuwe 1,5 meter maatschappij. Waarin juist aanraking zo nodig is, maar niet mogelijk lijkt te zijn. Willen we aanraken met plastic glas ertussen? Is dat het nieuwe aanraken? Dat voelt als Star aanraken. De energie die bij massage rond gaat stromen hoort niet verstoord te worden door een stuk plastic. Ik val dan liever terug op mijn oliën en geloof in hun beschermde werking. Maar mag dit straks? Mogen we nog zelf beslissen hierin? Hoe star worden we straks?
Mijn starheid van 2x per week iets schrijven heb ik af gelopen weekend even losgelaten. Er kwam van alles op mijn pad, hopelijk ook een leuke kers op de taart voor het project, daarover de volgende keer. Ook ik had vooral even tijd nodig om te voelen dat stoppen echt de juiste beslissing is. Daarom deze woensdag blog voor een grotere groep, ook voor iedereen die mijn nieuwsbrief afgelopen weekend een beetje gemist heeft.
Volgende week gaan we het project afronden. Natuurlijk mogen mensen nog mondkapjes blijven naaien en inleveren bij het Evitalokaal. Maar het wordt dan niet meer gecoördineerd en ondersteunt met materialen. Er blijven zeker nog mondkapjes nodig, nog niet iedere thuiszorgmedewerker, verpleeghuiszorgverlener, mantelzorger, iedereen in de huisartsenzorg, hospices, gehandicaptezorg en wij allemaal als we naar de supermarkt gaan heeft al 1 of meerdere mondkapjes.
Probeer als je daar gevoelig voor bent, in deze periode niet in starheid te blijven hangen. Doe af en toe dingen die buiten je eigen comfortzone liggen. Probeer eens wat nieuws.
Ik probeer, naar nu blijkt samen met een heleboel andere mensen, via de minicursus van de vogelbescherming vogelgeluiden te leren herkennen. Leuk, oefening baart kunst ga ik van uit.
Het is de dag van de aarde vandaag. Ik hoop dat de aarde een bijzonder soort verjaardag beleeft vandaag. Liefs Anjo
Ps: Ik ga iets doen met beeld materiaal……..een nieuw spannend project.